E-A-B-O-Verse

ประวัติ :  ณ  กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่นน

     ร่างบางของหญิงสาวในเครื่องแบบนักเรียนญี่ปุ่นก้าวเข้ามาบริเวณคฤหาสน์เก่าแก่โดยมีชายชุดดำมากหน้าหลายตายืนก้มหัวเรียงรายเป็นแถวตลอดระหว่างทางที่เดินเข้าไปจนมาหยุดชายคนหนึ่งลักษณะน่าเกรงขามที่ลูกน้องทุกคนต่างเคารพและนับถือเขามีชื่อว่า คุณโคจิ ใบหน้าที่เรียบนิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าลูกน้องเมื่อสบเข้ากับหญิงสาวตรงหน้ากลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่อบอุ่นพร้อมเอ่ยคำว่า
     " ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนูอาซึกะ " สิ้นสุดเสียงคุณโคจิชายชุดดำทุกคนในบริเวณนั้นต่างพูดพร้อมเพียงกัน 
     " ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนู " ร่างบางก้มหัวเล็กน้อยด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งพร้อมถามคนตรงหน้า
     " คุณพ่ออยู่มั้ยคะ " ชายตรงหน้ายิ้มรับพร้อมตอบคำถามของหญิงสาว
     “ อยู่ครับคุณหนู ท่านเคนอิจิ กำลังรอพบคุณหนูอยู่ที่ห้องใต้ดินครับ ”

​

     เมื่อตอบคำถามของคุณหนูเรียบร้อยเจ้าตัวเดินนำเข้าไปในคฤหาสน์หญิงสาวมองตามอย่างสงสัยว่าทำไมบิดาของตนถึงเรียกไปที่ห้องใต้ดินนอกจากจะมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น ร่างบางทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะเดินตามคุณโคจิซึ่งคือมือขวาของคุณพ่อของเธอ ซาชิฮาระ เคนอิจิ เมื่อเดินตามมือขวาของบิดามาจนถึงห้องๆหนึ่งซึ่งเธอรู้ดี ถ้าไม่มีภารกิจบางอย่างเธอจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาห้องนี้เป็นอันขาด เมื่อเปิดประตูเข้าไปพบกับชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานและน่าเกรงขามไปในตัวกำลังดูรูปภาพบางอย่างอยู่ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งหญิงสาวเดินเข้าไปหยุดอยู่ตรงหน้าผู้ซึ่งเป็นบิดาของตน
      “ กลับมาแล้วค่ะคุณพ่อ ” สิ้นสุดเสียงเรียกบิดาของตนเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะวางรูปลงตรงหน้าลูกสาวของตน
      “ ซาชิฮาระ อาซึกะจัง รู้หรือเปล่าว่าตัวเองทำอะไรไว้บ้าง ” บรรยากาศกลับมาเงียบอีกครั้งเงียบจนได้ยินแค่เสียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้น อาซึกะจังเหรอเรียกแบบนี้หรือว่าความลับที่ปิดมาตลอดมาความแตกเอาตอนนี้ช้าไปไหมนะ?

      “ ทำอะไรเหรอคะ คุณพ่อหมายถึงอะไร ” ยังไงก็เนียนถามไปก่อนแล้วกันว่าเรื่องอะไรหน้านิ่งขนาดนั้นคงกำลังโมโหอยู่   ปกติเรียกแต่ อาซึจัง ตลอดไหงรอบนี้มาเต็มขนาดนั้น

     และใช่ค่ะฉันคือ ซาชิฮาระ อาซึกะ  ลูกสาวเพียงคนเดียวของซาชิฮาระ เคนอิจิ ตระกูลเชื้อสายนินจาซาชิฮาระ เป็นตระกูลเก่าแก่มาตั้งสมัยเอะโดะตามที่ใครหลายๆคนเกรงกลัวเพราะเรากุมอำนาจทั้งด้านมืดและสว่างไว้อย่างที่รู้กันย่อมมีคนเคารพนับถือและพวกที่ต้องการล้มอำนาจเพื่อขึ้นมาเป็นใหญ่พวกมันรู้ดีว่าเมื่อไหร่ที่ เคนอิจิวางมือลงผู้สืบทอดก็คงตกเป็นฉันอย่างแน่นอน
     “ มาจิโจ หึ! คุ้นชื่อนี้ไหมนายหญิงยากูซ่า ” หญิงสาวเบิกตากว้างนั่นยิ่งทำให้ผู้เป็นบิดายิ้มอย่างผู้ชนะ 
     “ พ่อต้องการอะไรคะ  บอกความจริงหนูมาเถอะ ” ความแตกช้ากว่าที่คิดนะเนี่ย
     “ เก็บของและกลับไทยซะ แกต้องไปซ้อนตัวจากพวก โคงะ พวกมันรู้แล้วว่านาย
หญิงแห่งแก็งค์ มาจิโจคือใครอีก 2 วัน เตรียมบินกลับไทยทันที ” หลังสิ้นคำสั่งอันเด็ดขาดของผู้เป็นบิดาหญิงสาวได้แต่นิ่งเงียบก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปเก็บของ

​

     3 ปีต่อมา กรุงเทพมหานคร,ประเทศไทย
       ปัง! ปัง!  มันอยู่นั่นตามมันไป จับเป็นมาให้ได้!! ชายชุดดำหลายสิบคนพร้อมอาวุธครบมือกำลังไล่ยิงฉันอยู่ เรียกว่าตามจับตัวฉันมากกว่านี่ก็ผ่านมาสามปีมันยังไม่เลิกตามอีกเหรอบ่นไปก็วิ่งหนีไปเสียชื่อนายหญิงของ มาจิโจ จริง ๆแต่ถึงอย่างงั้นถ้าคนในมหาลัยเห็นสภาพฉันแบบนี้มีหวังขึ้นเพจดังของมหาลัยแน่ ๆ หัวข้อสาวสวยหน้านิ่งประจำคณะอักษรศาสตร์กำลังถูกกลุ่มชายชุดดำไล่ยิงย่านรังสิต แค่คิดก็วุ่นวายแล้วเพราะห้ามให้ใครรู้ตัวตนจริง ๆของฉันเด็ดขาด ว่าแต่ฉันต้องวิ่งหนีออีกนานมั้ยเนี่ยลูกน้องก็ไม่ได้เอามาหลบเข้าซอยนั้นแล้วกัน สิ้นเสียงความคิดร่างกายวิ่งเข้าไปในซอยเพื่อเข้าไปแอบข้างถังขนาดใหญ่ทำให้คาดกับกลุ่มคนที่ตามวิ่งมาและผ่านหน้าไป หาให้ทั่วมันหนีไปไม่ไกลหรอกจับมันไปให้นายท่านเขาให้ได้ !! เสียงของหนึ่งในนั้นตะโกนไล่หลังพวกที่วิ่งไป  จังหวะนี้แหละกดต่อสายหาลูกน้องคนสนิท 
       “ โมชิโมชิ ชินยะซัง ช่วยมารอรับตรงจุดหมายที่ส่งไปหน่อยนะ อีก20นาทีเจอกัน”
หลังจากวางสายของลูกน้องคนสนิทสายตาของฉันกลับไปกระทบเข้าแสงบางอย่างข้างถัง กุณแจสีทอง อย่างงั้นเหรอ สิ่งตรงหน้าคือกุณแจสีทองส่องแสงสว่างวางอยู่บนการ์ดใบหนึ่ง หญิงสาวมองอย่างพินิจก่อนจะหยิบการ์ดขึ้นมาสำรวจ เวิร์สอะคาเดมี่ คุณคือผู้ถูกเลือก  
       “มันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงสัญลักษณ์นี้ มันเหมือนกับห้องสมุดชั้นบนสุดของบ้านที่ปิดตายมานานแล้วเลย ”   เพียงแค่สงสัยได้ชั่วครู่หญิงสาวเก็บกุณแจเข้ากระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินออกไปยังจุดหมายที่ลูกน้องมารอรับ
       

     รถตู้สีดำขับเคลื่อนเข้ามายังคฤหาสน์ของตระกูล อัครวัชรโยธิน นั่นเพราะชื่อไทยของฉันคือ มิริน อัครวัชรโยธิน นามสกุลของแม่ฉันคุณหญิง อัญรินทร์ อัครวัชรโยธิน อดีตเจ้าหน้าที่หน่วยปฏิบัติการพิเศษ FBI สังกัดไมอามี่ นี่คือความจริงที่รู้ได้ไม่นานหลังจากกลับมาจากญี่ปุ่น ดูโรแมนติกใช่ไหมสาวFBIกับหนุ่มนินจา น่าสงสัยกับความสัมพันธ์ของพ่อและแม่จริง ๆ เพียงไม่นานเสียงเปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมเจอกับกลุ่มคนที่ก้มหัวทำความเคารพเป็นแถว หญิงสาวปรับสีหน้าให้เรียบนิ่งก่อนจะลงจากรถ

     “ ยินดีต้อนรับกลับครับนายหญิง ” อย่างที่ทุกคนเห็นนายหญิงที่ว่าคือฉันเองนายหญิงแห่งยากูซ่าแก็งค์ มาจิโจ เป็นยากูซ่าที่คุมอำนาจทั่วเกาะญี่ปุ่นแต่น้อยคนนักที่รู้ว่านายหญิงคือใคร เพราะฉันแอบคุณพ่อก่อตั้งแก็งค์ขึ้นมาตั้งแต่ตอนอายุ14 โดยมีมือขวาคนสนิท ชินยะซังคอยช่วยเหลือจนกุมอำนาจขนาดใหญ่ไว้ในมือเพื่อป้องกันผู้ร้ายข้ามแดดแอบมาใช้พื้นที่ในการหลบซ้อนตัวในแผ่นดินญี่ปุ่น ตอนนี้ฉันกำลังขยายอำนาจในไทยซึ่งกำลังไปได้ดีโดยแลกกับการช่วยเหลือตำรวจบอกข้อมูลพวกก่อการร้าย แลกเปลี่ยนโดยการเปิดธุรกิจด้านมืดเพื่อล่อลวงนักลงทุนที่ติดต่อค้าขายกับพวกก่อการร้ายให้ติดกับและสอดส่องให้อยู่ในสายตา

 

     ถ้ามันคิดจะหักหลังมันก็แค่ หายไปจากโลกนี้ คุณก็รู้ว่ายากูซ่ามีวิธีจัดการกับคนที่ทรยศเรายังไง ในที่นี้ฉันคือนายหญิงแห่งมาจิโจและลูกสาวตระกูลซาชิฮาระ ส่วนชีวิตธรรมดาของฉันคือ แพม สาวสวยหน้านิ่ง นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะอักษรศาสตร์เท่านั้น หลังจากเดินเข้ามาในคฤหาสน์ฉันตรงดิ่งขึ้นไปชั้นบนสุดและหยุดที่หน้าห้อง ๆ หนึ่งความจริงมันคือห้องสมุดที่ปิดตายมานานคุณแม่เคยบอกแค่ว่าเมื่อถึงเวลากุณแจมันจะมาหาเราเอง  หาเราเองงั้นเหรอในที่แบบนั้นเนี่ยนะก้มมองกุณแจในมือที่เก็บมา 
     “สัญลักษณ์เหมือนกับหน้าประตูเลย ลองไขดูดีกว่า” หญิงสาวได้ทำการไขประตูที่ปิดตายมานานนับปี กริ๊ก! เป็นไปได้ยังไงทำไมถึงไขมันออกได้!! ตกใจได้ไม่นานหญิงสาวรีบเปิดประตูเข้าไปสำรวจภายในห้องทันที และรู้สึกแปลกใจห้องที่ปิดตายมาหลายปีกลับสะอาดไม่มีฝุ่นเกาะแม้แต่นิดเดียวมองสำรวจไปเรื่อย ๆ สายตาไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะกลางห้องเมื่อเข้าไปดูใกล้ๆหน้าหนังสือมันเขียนว่า เวิร์สอะคาเดมี่ 

     “ นี่มันเหมือนกับการ์ดใบนั้น ” หญิงสาวหยิบการ์ดออกมาจากระเป๋าก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะแต่อยู่ ๆเกิดแสงสว่างสีขาวขึ้นตรงหน้า เพียงไม่นานหลังจากแสงหายไปกับมีแค่กระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งมันเขียนว่า ใบสมัครตำแหน่งรองศาสตราจารย์ประจำสาขา Creator  ไม่รอช้าหญิงสาวทำการกรอกใบสมัครทันทีโดยไม่คิดอะไรมากมายหลังจากกรอกใบสมัครเสร็จ เกิดแสงสว่างขึ้นอีกครั้งตรงกำแพงประตูบานหนึ่งที่โผล่พ้นออกมาจากแสง  ใบหน้าเรียบนิ่งยิ้มมุมปากก่อนเดินไปหยิบดาบประจำตัวเดินเข้าไปในประตูตรงหน้า  
    “ ในเมื่อชีวิตนี้ฉันใช้ชีวิตปกติที่เหมือนวัยรุ่นทั่วไปไม่ได้  ก็ขอไปอยู่ในที่สามารถเป็นตัวของตัวเองโดยไม่มีใครตามฆ่าก็แล้วกัน หึ! แล้วเจอกันโลกใบใหม่ของฉัน”